ការដ៏អស្ចារ្យ!
កាលពីថ្ងៃទី៩ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៩ ពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះដំណឹងនៃការដួលរលំនៃកំផែងក្រុងប៊ែរឡាំង។ កំផែងនោះបានចែកទីក្រុងប៊ែរឡាំង និងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ជាពីរ តែនៅថ្ងៃនោះ វាក៏បានដួលរលំ ហើយទីក្រុងដែលបានចែកជាពីរ អស់រយៈពេល២៨ឆ្នាំ មានការរួបរួមគ្នាឡើងវិញ។ ប្រទេសអាឡឺម៉ងទាំងមូលមានភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែ ពិភពលោកដែលបានតាមដានព្រឹត្តិការនេះ ក៏រំភើបរីករាយផងដែរ។ រឿងដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើងហើយ!
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ ក្នុងឆ្នាំ៥៣៨ មុនគ្រីស្ទសករាជ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបាននិរទេសអស់រយៈពេលប្រហែល៧០ឆ្នាំ។ ពេលនោះ ពួកគេក៏មានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញផងដែរ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២៦ បានពិពណ៌នាអំពីពេលដែលពេញដោយអំណរ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះ គេឮសម្លេងសើច ការច្រៀងដោយអំណរ និងការទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់(ខ.២)។ តើពួកគេមានការឆ្លើយតបយ៉ាងណា ពេលដែលបានទទួលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ ដែលបានជួយសង្រ្គោះពួកគេ? ការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ នាំឲ្យមានភាពត្រេកអរជាពន់ពេក(ខ.៣)។
ជាងនេះទៅទៀត ព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីមុន គឺជាមូលហេតុដែលយើងអធិស្ឋាន សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន និងជាក្តីសង្ឃឹមដ៏ភ្លឺស្វាង សម្រាប់ពេលអនាគត(ខ.៤-៦)។
បើសិនជាយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយ យើងនឹងមិនពិបាកស្វែងរកការដ៏អស្ចារ្យពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រោះទ្រង់បានបង្រៀនការដ៏អស្ចារ្យដល់យើង ទ្រង់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់យើង ហើយយើងមានក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ តាមរយៈព្រះអង្គ។ សូមថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះអង្គបានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ! —ARTHUR JACKSON
តើអ្នកមានជំនឿខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
កាលពីឆ្នាំ២០១៧ បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយបានវាយប្រហារមកលើសហរដ្ឋអាមេរិក ក្រុមរបស់ខ្ញុំបានមើលឃើញឱកាសជួយជនរងគ្រោះ ហើយក៏បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងហ៊ូស្តុន។ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីខ្យល់ព្យុះនោះ។ ក្នុងដំណាក់កាលនោះ ជំនឿរបស់យើងក៏បានជួបការល្បងល ហើយក៏បានពង្រឹងឡើង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែឈរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងព្រះវិហារ និងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដែលបានបាក់បែក។
សេចក្តីជំនឿដែលប្រជាជនទាំងនោះបានបង្ហាញចេញមក បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះបានបំផ្លិចបំផ្លាញតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសេចក្តីជំនឿ ដែលលោកហាបាគុកបានបង្ហាញចេញមក នៅក្នុងចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយ ដែលគាត់បានថ្លែង កាលពីសតវត្សរ៍ទី៧ មុនគ្រីស្ទសគរាជ។ ហោរារូបនេះបានថ្លែងទំនាយថា ថ្ងៃដ៏វេទនាជិតមកដល់ហើយ(១:៥-២:១) អ្វីៗនឹងកាន់តែអាក្រក់ តែក្រោយមក ក៏បានប្រែជាល្អឡើងវិញ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយរបស់គាត់ យើងឃើញថា គាត់បានជញ្ជឹងគិត អំពីការបាត់បង់របស់ទ្រព្យនៅលើផែនដី ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា “ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ”(៣:១៧)។
តើយើងនឹងមានសេចក្តីជំនឿយ៉ាងណា ពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុនដាក់ការបាត់បង់ ដែលមានដូចជា ការបាត់បង់សុខភាព ឬការងារ ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬគ្រោះធម្មជាតិដ៏ហិនហោចជាដើម? បទទំនាយរបស់លោកហាបាគុកអំពីគ្រាវេទនា បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យមានការជឿទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គជាប្រភពនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.១៨) កម្លាំង និងស្ថេរភាព(ខ.១៩) សម្រាប់ថ្ងៃម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះ និងជារៀងរហូត។ សរុបមក អ្នកដែលទុកចិត្តទ្រង់ នឹងមិនដែលខកចិត្តឡើយ។—ARTHUR JACKSON
សក្តិសមនឹងឲ្យស្អាងឡើងវិញ
កាលខ្ញុំកំពុងតែប្រចាំការក្នុងជួរកងទ័ព នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ខ្ញុំបានទិញរថយន្តវ៉កវេហ្គិន ប៊ីធល សេរីឆ្នាំ១៩៦៩ថ្មីមួយគ្រឿង។ ឡាននោះស្អាតណាស់។ តួខាងក្រៅរបស់វាមានពណ៌សម្បកឪឡឹក ដែលស៊ីនឹងផ្ទៃខាងក្នុង ដែលបានតុបតែង ដោយស្បែកសត្វពណ៌ត្នោត។ ខណៈពេលដែលអាយុរបស់វាកាន់តែចាស់ មានរឿងជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមកើតឡើង ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងគ្រោះថ្នាក់ ដែលបានបំផ្លាញឈ្នាន់នៅចំហៀងឡាន ហើយធ្វើឲ្យខូចទ្វារអស់មួយ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកស្រមៃចង់ជួសជុលវាឲ្យស្អាតដូចដើមវិញ ពេលដែលខ្ញុំមានលុយបន្ថែមទៀត ប៉ុន្តែ ការជួសជុលនោះមិនដែលបានចាប់ផ្តើមសោះ។
តែអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលមានចក្ខុវិស្ស័យដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងធនធានដែលគ្មានដែនកំណត់។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងស្អាងមនុស្សដែលខ្ទេចខ្ទាំ និងដុនដាបឡើងវិញ ដោយមិនទុកពួកគេចោលដោយងាយៗឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៨៥ បានពិពណ៌នា អំពីមនុស្សដែលសក្តិសមនឹងទទួលការស្អាងឡើងវិញ និងអំពីព្រះជាម្ចាស់។ បរិបទនៃបទគម្ពីរនេះ ប្រហែលជានិយាយសំដៅទៅលើរឿងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលបានវិលត្រឡប់មកពីការនិរទេស អស់៧០ឆ្នាំ(ដែលជាទោស ដែលពួកគេបានទទួល ដោយសារការបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់)។
ពួកគេក៏បាននឹកចាំថា ពួកគេអាចទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ពីព្រះអង្គ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការអត់ទោសបាបផងដែរ(ខ.១-៣)។ ពួកគេក៏បានទទួលការជំរុញចិត្ត ឲ្យទូលសូមជំនួយពីព្រះអង្គ(ខ.៤-៧) ហើយរំពឹងថានឹងទទួលការល្អពីព្រះអង្គ(ខ.៨-១៣)។
ក្នុងចំណោមយើង តើមាននរណាខ្លះ ដែលមិនធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ដុនដាប ប្រេះស្រាំ ឬខ្ទេចខ្ទាំ? ហើយជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍បែបនេះ ដោយសារការអ្វីដែលយើងបានធ្វើមកលើខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃការស្អាងឡើងវិញ និងការអត់ទោសបាប អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួន ចូលមករកព្រះអង្គ និងមិនដែលអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ទ្រង់បើកព្រះហស្តស្វាគមន៍ អ្នកដែលងាកមករកព្រះអង្គ និងអ្នកដែលរកឃើញសុវត្ថិភាព…
ការបង្វៀងផ្លូវ
យើងអាចមានការពិបាក ពេលដែលយើងឮពាក្យថា “ទេ” ឬ ប្រាប់ឲ្យរង់ចាំនៅពេលក្រោយ ជាពិសេស ពេលដែលយើងយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបើកទ្វារឲ្យយើងបម្រើអ្នកដទៃ។ ពេលដែលខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមធ្វើការងារបម្រើព្រះ ខ្ញុំបានឃើញឱកាសការងារពីរ ដែលបានបើកឲ្យខ្ញុំបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកជំនុំ តាមរយៈអំណោយទាន និងជំនាញរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ទ្វារទាំងនោះក៏បានបិទទៅវិញ។ ខ្ញុំក៏មានការខកចិត្ត តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានឱកាសទទួលមុខតំណែងមួយទៀត ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេជ្រើសរើស។ ការត្រាសហៅនេះ ក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំធ្វើការជាគ្រូគង្វាល ដែលបានធ្វើជាព្រះពរដល់ជីវិតមនុស្សជាច្រើន ក្នុងរយៈពេល ១៣ឆ្នំាកន្លងមកនេះ។
ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១៦ សាវ័កប៉ុល និងក្រុមការងាររបស់គាត់បានទទួលការដឹកនាំពីព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរទិសដៅពីរដង។ ទីមួយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់ឃាត់ពួកគេ មិនឲ្យផ្សាយព្រះបន្ទូលនៅស្រុកអាស៊ី(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក ពួកគេ “នាំគ្នាចុះទៅឯស្រុកមីស៊ាវិញ ហើយខំចូលទៅក្នុងស្រុកប៊ីធូនា ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេស៊ូវមិនអនុញ្ញាតឲ្យចូលទេ”(ខ.៧)។ កាលនោះ ពួកគេមិនទាន់បានដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការផ្សេងទៀត ដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ព្រះរាជកិច្ច និងអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបដិសេធចំពោះផែនការដំបូងរបស់ពួកគេ តែពួកគេមិនបានបាក់ទឹកចិត្តឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានរង់ចាំស្តាប់តាមការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីជំនឿ(ខ.៩-១០)។
តើនរណាមិនមានការសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់? យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា មានរបួសក្នុងចិត្ត ពេលដែលយើងមិនបានធ្វើការងារ ដែលយើងប្រាថ្នា ឬពេលដែលក្តីស្រមៃយើងមិនក្លាយជាការពិត ឬក៏ការផ្លាស់ប្តូរការងារ មិនបានទទួលលទ្ធផលល្អ ដូចការរំពឹងទុក។ រឿងបែបនេះ…
ព្រះវត្តមាននៅក្នុងព្យុះ
មានពេលមួយអគ្គីភ័យបានលេបត្របាក់ផ្ទះមួយខ្នង ដែលជាទីលំនៅរបស់ក្រុមគ្រួសារមួយ មានគ្នា៦នាក់ ដែលជាសមាជិកព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ។ បុរសជាឪពុក និងកូនប្រុសរបស់គាត់បានរួចជីវិត តែគាត់ត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ខណៈពេលដែលភរិយា ម្តាយ និងកូនតូចៗរបស់គាត់ ពីរនាក់ទៀតបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងឧបទ្ទវហេតុនោះ។ គួរឲ្យសោកសា្តយណាស់ ដែលហេតុការណ៍ដ៏ឈឺចាប់ដូចនេះ នៅតែបន្តកើតឡើងម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ពេលដែលយើងគិតដល់សោកនាដកម្មទាំងនោះ យើងប្រហែលជាចង់សួរថា ហេតុអ្វីបានជាការអាក្រក់ ចេះតែកើតឡើង មកលើមនុស្សល្អ? នេះជាសំណួរដែលមនុស្សបានចោទឡើង តាំងពីយូរមកហើយ ហើយយើងក៏មិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែរ ពេលដែលបានដឹងថា សំណួរចាស់មួយនេះ មិនមានចម្លើយថ្មីទេ។
តែសេចក្តីពិតដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ បានបន្លឺឡើងម្តងហើយម្តងទៀត ហើយគេក៏បានឱបក្រសោបយកជាច្រើនដង។ គឺដូចដែលខ.១បានចែងថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១)។ ខ.២ និងខ.៣ បានពិពណ៌នា អំពីគ្រោះធម្មជាតិ ដែលក្នុងនោះ ផែនដី និងភ្នំញ័ររញ្ជួយ និងរើធ្លាក់ចុះ ហើយទឹកសមុទ្រក៏កក្រើករំពើក។ យើងមានអារម្មណ៍ភ័យញ័រ ពេលដែលយើងស្រមៃថា ខ្លួនយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងខ្យល់ព្យុះ ដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងទំនុកដំកើងនេះ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងក៏បានធ្លាក់ចូលក្នុងទុក្ខលំបាក ដែលមានដូចជាការឈឺចុកចាប់ ដោយសារជម្ងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ វិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុដែលធ្វើឲ្យយើងដួលចុះ ឬភាពតក់ស្លត់ ដោយសារការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ជាដើម។
យើងងាយនឹងប្រើហេតុផលរបស់មនុស្ស ដោយគិតថា យើងមានបញ្ហា ដោយសារព្រះជាម្ចាស់មិនបានគង់នៅចាំជួយយើង។…
ជាប់ចំណង តែមិនស្ងាត់មាត់ឡើយ
កាលពីរដូវក្តៅ នៃឆ្នាំ១៩៦៣ បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងពេញមួយយប់ អ្នកស្រីហ្វេនី លូ ហេមើ(Fannie Lou Hamer) ដែលជាសកម្មជនសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងអ្នកដំណើរដែលជាជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅ៦នាក់ទៀត ក៏បានឈប់ ដើម្បីញាំអាហារពេលល្ងាច ក្នុងក្រុងវីណូណា រដ្ឋមីស៊ីស៊ីពី។ បន្ទាប់ពីពួកអាជ្ញាធរក្នុងតំបន់ បានបង្ខំពួកគេឲ្យចាកចេញ ពួកគេក៏ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយចាប់ដាក់គុក។ ប៉ុន្តែ ការបន្ទាបបន្ថោកនេះ មិនបានបញ្ចប់ដោយគ្រាន់តែការចាប់ខ្លួនដោយខុសច្បាប់នេះឡើយ។ ពួកគេម្នាក់ៗក៏ត្រូវគេវាយដំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីហ្វេនីបានទទួលរងធ្ងន់ជាងគេ។ បន្ទាប់ពីការវាយប្រហារដ៏សាហាវ ដែលស្ទើរតែឆក់យកជីវិតគាត់ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “សាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស បានជាប់គុក ចូរឲ្យរាស្រ្តរបស់យើងចេញទៅ”។ ពេលនោះ នាងមិនច្រៀងតែម្នាក់ឯងទេ។ អ្នកទោសដទៃទៀត ក៏បានចូលរួមថ្វាយបង្គំជាមួយគាត់ផងដែរ ព្រោះពួកគេជាប់ឃុំតែរូបកាយ តែមិនបានជាប់ឃុំខាងវិញ្ញាណឡើយ។
តាមបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១៦ សាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសបានជួបការពិបាកជាច្រើន ពេលដែលពួកគេជាប់គុក ដោយសារការនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ទុក្ខលំបាកមិនបានបង្អាក់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេឡើយ។ “លុះពេលប្រហែលជាកណ្តាលអធ្រាត្រ ប៉ុល និងស៊ីឡាស កំពុងតែអធិស្ឋាន ហើយច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ ឯពួកអ្នកទោសក៏ស្តាប់ដែរ”(ខ.២៥)។ ការថ្វាយបង្គំដោយចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងគុកយ៉ាងដូចនេះ បានផ្តល់ឱកាសឲ្យពួកគេថ្លែងប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ “គេក៏ផ្សាយព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ដល់អ្នកយាមគុក និងពួកគ្រួគាត់ទាំងអស់ដែរ”(ខ.៣២)។
មនុស្សភាគច្រើន មិនទំនងជាជួបកាលៈទេសៈដែលពិបាកខ្លាំងដូចសាវ័កប៉ុល…
ព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ជើងហោះហើរពីក្រុងញូយ៉ក ទៅក្រុងសាន អាន់តូនីញ៉ូបានចាប់ផ្តើមចេញដំណើរ២០នាទីហើយ តែគម្រោងហោះហើរក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ធ្វើឲ្យភាពជ្រួលច្របល់កើតមាន។ ពេលដែលម៉ាស៊ីនមួយ ក្នុងចំណោមម៉ាស៊ីនទាំងឡាយរបស់យន្តហោះខូច បំណែករបស់ម៉ាស៊ីនបានខ្ទាតមកត្រូវបង្អូចមួយធ្វើឲ្យបែកកញ្ចក់ ហើយចូលទៅខាងក្នុងយន្តហោះ បណ្តាលឲ្យកាប៊ីនយន្តហោះបន្ថយសំពាធខ្យល់នៅខាងក្នុង។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ អ្នកដំណើរបួនប្រាំនាក់មានរបួស ហើយអ្នកដំណើរម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងហេតុការណ៍នោះ។ អ្នកបើកយន្តហោះ នៅក្នុងបន្ទប់បើកបរ ធ្លាប់បានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលធ្វើជាពីឡុតយន្តហោះចម្បាំងរបស់កងទ័ពជើងទឹក។ បើសិនជាគាត់មិនមានស្មារតីនឹងនរ និងជាអ្នកបើកបរដែលមានសមត្ថភាពទេ នោះហេតុការណ៍នេះអាចក្លាយជាសោកនាដកម្មដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត។ ក្រោយមក កាសែតក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បានចេញផ្សាយពត៌មាន ដែលមានចំណងជើងថា “ក្រោមការគ្រប់គ្រងដ៏អស្ចារ្យ”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣១ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់បានស្គាល់ព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានថែរក្សាទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់អាចមានបន្ទូល ដោយទំនុកចិត្តថា “ទូលបង្គំប្រគល់ព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់”(ខ.៥)។ ស្តេចដាវីឌជ្រាបថា ព្រះអម្ចាស់នៅតែអាចឲ្យទ្រង់ទុកចិត្តបាន សូម្បីតែក្នុងពេលដែលជីវិតមានភាពជ្រួលច្របល់។ ដោយសារស្តេចដាវីឌត្រូវសត្រូវតាមបៀតបៀន នោះការរស់នៅរបស់ទ្រង់ មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង។ ទោះទ្រង់ងាយនឹងមានគ្រោះថ្នាក់ក្តី ទ្រង់នៅតែមិនអស់សង្ឃឹម។ ក្នុងពេលដែលគេធ្វើទុក្ខទ្រង់ ទ្រង់នៅតែអាចដកដង្ហើមធំ ដោយអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ហើយមានអំណរឡើង ព្រោះព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ និងពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ជាប្រភពនៃទំនុកចិត្តរបស់ទ្រង់(ខ.៥-៧)។
អ្នកប្រហែលជាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរដូវកាលនៃជីវិត ដែលការវាយប្រហារបានកើតមានពីគ្រប់ទិស ហើយអ្នកពិបាកមើលឃើញផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ ក្នុងពេលដែលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ ភ័ន្តច្រឡំ និងជ្រួលច្របល់នោះ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា អ្នកដែលនៅជាប់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ គឺកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យ។—ARTHUR JACKSON
កម្លាំងទីពីរ
ខ្ញុំបានចូលរួមការប្រកួតរត់ម៉ារ៉ាតុនមីវូគី ពេលខ្ញុំមានអាយុ៥៤ឆ្នាំ ដោយមានគោលដៅពីរ គឺដើម្បីរត់ឲ្យដល់ទី ហើយរត់ឲ្យចប់ ក្នុងរយៈពេលក្រោម៥ម៉ោង។ ការរត់ក្នុងចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រដំបូង មានដំណើរការល្អ តែបើសិនជាចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្របន្ទាប់ មានភាពល្អប្រសើរដូចនេះដែរ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ ប៉ុន្តែ ការរត់ប្រណាំងមានភាពហត់នឿយកាន់តែខ្លាំង ហើយកម្លាំងទីពីរដែលខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងមានឡើងវិញ ក៏មិនបានមករកខ្ញុំដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំរត់ទៅដល់ទី ការរត់ដែលធ្លាប់តែនឹងនរ ក៏បានប្រែក្លាយជាការដើរដ៏ឈឺចាប់។
មិនមែនមានតែការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុនប៉ុណ្ណោះទេ ដែលត្រូវការកម្លាំងឡើងវិញ។ ការរត់ប្រណាំងនៃជីវិតក៏ត្រូវការកម្លាំងឡើងវិញផងដែរ។ ដើម្បីអត់ទ្រំា នៅក្នុងការរត់ប្រណាំងនៃជីវិត អ្នកដែលហត់នឿយ និងព្រួយលំបាក ត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បទគម្ពីរអេសាយ ៤០:២៧-៣១ ជាបទកំណាព្យអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងបទទំនាយដ៏មានន័យ ដែលបានកម្សាន្តចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តមនុស្ស ដែលត្រូវការកម្លាំង ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ព្រះបន្ទូលដែលមិនចេះហួសសម័យនេះ បានប្រាប់អ្នកដែលអស់កម្លាំង និងបាក់ទឹកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់មិនដែលអស់ចិត្ត ឬឈប់ខ្វល់ពីពួកគេ (ខ.២៧) ហើយទ្រង់មិនដែលមើលរំលងទុក្ខលំបាករបស់យើងឡើយ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ត្រង់ចំណុចនេះ បានប្រទានការកម្សាន្តចិត្ត និងការធានា ហើយបានរំឭកយើង អំពីអំណាច និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.២៨)។
កម្លាំងទីពីរ ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងខ.២៩-៣១ គឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវការ ទោះយើងកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងការចិញ្ចឹម ឬផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ឬកំពុងជួបបញ្ហាសុខភាព ឬហិរញ្ញវត្ថុ ឬក៏បាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារភាពតានតឹងក្នុងទំនាក់ទំនង ឬបញ្ហាប្រឈមខាងវិញ្ញាណក្តី។ នេះជាកម្លាំងដែលកំពុងតែរង់ចំា…
ពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាច
កាលពីរដូវក្តៅ នៅឆ្នាំ២០១៥ ក្រុមការងារមួយក្រុម មកពីព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានសញ្ចប់សញ្ចឹង ចំពោះការអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ ក្នុងសង្កាត់ម៉ាធែរ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមតំបន់អនាធិបតេយ្យជាច្រើន ក្នុងទីក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសគេនយ៉ា។ យើងបានទៅមើលសាលារៀនមួយ ដែលគេបានសង់ផ្ទាល់ដី ដោយគ្មានកម្រាលឥដ្ឋ មានជញ្ជាំងស័ង្កសី ដែលច្រេះស៊ី និងកៅអីវែងធ្វើពីឈើ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សម្នាក់បានក្រោកឈរឡើង ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពអន់ថយ នៅទីនោះ។
គាត់មានឈ្មោះ ប្រ៊ីលាន(Brilliant) ដែលមានន័យថា ភ្លឺថ្លា។ ឈ្មោះនេះសក្តិសមនឹងគាត់ណាស់។ គាត់ជាគ្រូសាលាបឋម ដែលមានពេញដោយក្តីអំណរ និងការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលសមស្រមនឹងបេសកកម្មរបស់គាត់។ ដោយសារគាត់បានស្លៀកពាក់ខោអាវដែលមានពណ៌ចម្រុះ នោះរូបសម្បតិ្ត និងក្តីអំណរដែលគាត់មាននៅក្នុងការបង្រៀន និងលើកទឹកចិត្តក្មេងៗ គឺពិតជាគួរឲ្យស្ងើចសរសើរណាស់។
អ្នកគ្រូប្រ៊ីលានបានបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាច ទៅដល់មនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គឺដូចដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងភីលីព បានធ្វើសម្រាប់សង្គមរបស់ពួកគេ នៅសម័យដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកគេ នៅសតវត្សរ៍ទី១។ នៅក្នុងសង្គមដែលកំពុងស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណនេះ អ្នកជឿព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ បានបញ្ចេញពន្លឺ “ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ”(ភីលីព ២:១៥)។ យើងក៏ត្រូវបញ្ចេញពន្លឺដូចពួកគេផងដែរ ព្រោះនៅទីណា ក៏គេត្រូវការពន្លឺនោះដែរ។ យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទ អាចបញ្ចេញពន្លឺ តាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈទ្រង់ “ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់”(ខ.១៣)។ ព្រះអង្គនៅតែមានបន្ទូលមកកាន់យើងថា “អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ ……
កេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿ
ឈ្មោះរបស់អ្នកស្រីម៉ាដេលីន ហារេត អរ ជែកសិន វីលាម(Madeline Harriet Orr Jackson Williams) ជាឈ្មោះដ៏វែង តែមិនវែងដូចអាយុរបស់គាត់ទេ។ គាត់បានរស់ដល់អាយុ១០១ឆ្នាំ ដោយមានស្វាមីពីរនាក់ ដែលបានស្លាប់មុនគាត់។ ស្វាមីគាត់សុទ្ធតែជាគ្រូអធិប្បាយ។ អ្នកស្រីម៉ាដេលីន គឺជាយាយរបស់ខ្ញុំ ហើយយើងបានហៅគាត់ថា ម៉ាំម៉ា(Momma)។ ខ្ញុំ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំត្រូវតែស្គាល់គាត់ឲ្យបានជិតដិត ព្រោះយើងបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះគាត់ រហូតដល់ពេលដែលស្វាមីទីពីររបស់គាត់ បានលាចាកលោកចោលគាត់។ ក្រោយមក យើងក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ ចម្ងាយប្រហែល៧០គីឡូម៉ែត្រពីគាត់។ យាយរបស់យើង គឺជាស្រ្តីដែលចូលចិត្តច្រៀងបទទំនុកដំកើង សូត្រខគម្ពីរ និងលេងព្យាណូ ហើយគាត់ក៏កោតខ្លាចព្រះផងដែរ។ ខ្ញុំនិងបងប្អូនខ្ញុំមានការនឹកចាំអំពីគាត់ ដោយសារជំនឿរបស់គាត់។
តាមបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ១:៣-៧ អ្នកស្រីឡូអ៊ីស ដែលជាជីដូនរបស់លោកធីម៉ូថេ និងអ្នកស្រីយូនិច ដែលជាម្តាយរបស់គាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង មកលើជីវិតគាត់។ ការរស់នៅ និងការបង្រៀនរបស់ពួកគេ បានចាក់ឬសចូលក្នុងដីដ៏មានជីជាតិនៃព្រះគម្ពីរ(ខ.៥ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៤-១៦) ហើយទីបំផុត សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេបានរីកឡើង នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកធីម៉ូថេ។ អ្នកទាំងពីរបានអប់រំគាត់ ផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ ដែលមិនគ្រាន់តែបានធ្វើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃទំនាក់ទំនង ដែលគាត់មានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ជាកត្តាដ៏សំខាន់ ដែលនាំឲ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សដ៏មានប្រយោជន៍ នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ(១:៦-៧)។
សព្វថ្ងៃនេះ ក៏ដូចជានៅសម័យលោកធីម៉ូថេ…